(...)

Van het warme Nha Trang zijn we met de bus naar het koude Da Lat gereisd.
Hiermee is de strijd tegen de tijd begonnen. Althans, zo voelt het. We zijn nu op het punt in onze vakantie aangekomen dat we kunnen zeggen: "volgende week om deze tijd zijn we weer thuis." Eindelijk verlossing! Maar tegelijkertijd ook een enorme beperking! Ik wil helemaal niet naar huis. Ik wil nog fietsen, watervallen bekijken, aapjes bezoeken, op het witte strand van Ne Mui mijn boek uitlezen, shoppen in Ho Chi Minh en nog veel meer ontdekken. Waar te beginnen? Wat te kiezen?
En aan de andere kant, als we dan toch bijna naar huis moeten, laat het dan maar nu zijn. Lekker mijn eigen bedje, Hollandse kost en alle familie, vrienden en collega's die ons live feliciteren en aan wie wij onze verhalen kwijt kunnen. Daar heb ik nu ook al zin in!
Al voel ik de ogen van het "sleurbeest" alweer loeren vanuit de nu nog verborgen kieren. Het ligt op de loer. Het bekende, het werk, de supermarkt, de auto.
Met deze gedachten MOET ik dus nog even genieten. Maar wat is dat moeilijk; "moeten genieten"!

En wat gebeurt er straks met Vietnam? Wij stappen donderdag in de teletijdmachine van de gebroeders Wright en bevinden ons binnen 20 uur zo'n 50 jaar vooruit in de tijd.
Zal ik me kunnen herinneren hoe de tijd in Vietnam eruit zag? Zo onwerkelijk, met ossen voor een ploeg en stalen fietsen.

Vietnam lijkt zelf ook in een teletijdmachine te zijn gestapt. Iedereen werkt enorm hard aan de vooruitgang van dit land. Toerisme heeft voorrang, want dit brengt veel geld in het (vaak nog bureaucratische) laatje.
Zouden hier over een paar jaar de paard-en-wagen dan ook echt verdwenen zijn? Zouden er winkelcentra zijn waar iedereen vrij is om te verkopen wat hij wil, in plaats van straten vol potten of straten vol schoenen?

Voor mij zal Vietnam altijd de jaren '50 blijven. Ik kom hier waarschijnlijk nooit meer. Wel heeft dit land een speciaal plekje in mijn hart verworven.
Hier ben ik tenslotte getrouwd! Hier heb ik nieuwe en oude grenzen ontdekt. Hier heb ik een schijnbare tijdloze tijd leren kennen. En hier heb ik voor het eerst niet het gevoel dat altijd alles gewoon is. Alles is anders. Alles is niet gewoon.
Ik ben hier wel, maar ben ik hier echt??

Daarentegen lijkt alles wat we hier zien "normaal" te zijn. Dat wil zeggen, we gaan ermee om alsof het normaal is. We kunnen niet anders. Het is te veel. Opengereten varkens zonder kop op elkaar gestapeld op een brommer. Een vrouw die haar dode gans in bad doet terwijl ze zijn veren plukt. Weeskinderen bij een tempel. Een collecte voor slachtoffers van de oorlog, die nog niet zo heel lang voorbij is (1973). Een romp met alleen een hoofd en teen dat ons ons om geld vraagt. Een kind met zijn vader aan een hand de andere hand open, bedelend voor geld. Wanneer ik opkijk naar de man blijken zijn ogen verdwenen, zijn oogleden zijn dichtgenaaid zodat er enkel twee holtes naar mij staren.
Met dit alles gaan we om alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het lijkt ons zelfs niet echt te raken. Wat moeten wij hiermee? Wat kunnen wij eraan doen?
Tuurlijk, we wisten het al. Maar nu we het gezien hebben, ervaren hebben, kunnen we het niet langer ontkennen. Voor altijd zullen deze beeldende herinneringen ons bij blijven. En heel misschien, op een mooie dag, weten we wat we ermee kunnen doen. (...)