Hanoi Piepeloi

Wel eens op de fiets, in het donker, in de spits met een hyperventilerende vriendin achter je een hotel gezocht in Hanoi? Ik wel! Da's pas avontuurlijk op vakantie!
Nu moet ik toegeven dat ik ook nog nooit zoiets als de avondspits in Hanoi op vrijdagavond gezien heb. Niet normaal! Zoveel Vietnamezen! Allemaal op de brommer of de fiets en een kilometertje of twintig, dertig per uur in een grote vloeiende stroom door de straten en over de stoep. Zebrapaden, stoplichten, overstekende mensen en vooral elkaar volledig negeren. En dat gaat maar door, er is geen ontsnappen aan en dat gaat allemaal goed!

Wat ook een beetje tegen zat is dat er niemand een woord engels spreekt en dat we maar een heel summier kaartje van de stad hadden. Daarbij komt dat de Vietnamezen je uit beleefdheid altijd ergens naartoe sturen, ook al hebben ze geen idee waar je het over hebt! En dat herinnerden we ons uiteraard later pas op een rustig moment in onze hotelkamer.
Hier kwamen we er ook pas achter dat we keihard de stad uitgestuurd zijn in plaats van naar het toeristische en heilige centrum. Waar wel iedereen engels spreekt en de hotels weet te vinden, Eureka!

Het was in deze hectische omgeving wel erg moeilijk om Susan tussen haar tranen door te laten geloven dat uiteindelijk alles goed zou komen. Maar dapper als ze is (ze zit heel de tijd al naast me hoor!) haar tranen verbijtend is ze me blijven volgen en hoera! hebben we een lekker (het aller-allereerste!) hotelletje gevonden. Iets te ver buiten het centrum naar m'n zin maar gezien de omstandigheden, erg prima!


SUSAN
Stel je voor: Je bent een meisje met blonde krullen en komt uit het goed doorvoedde westen. Je bent naief genoeg om te denken dat je de wereld over zou kunnen fietsen. Dan opeens fiets je van een vliegveld in Vietnam naar de hoofdstad Hanoi. Onderweg ruikt het of ze Hanoi aan het afbranden zijn, want ze steken hier en daar de berm in brand om de enorme afvalbergen die daar liggen te doen verdwijnen. Je ziet brommertjes met dode, onthoofdde varkens achterop. De levenloze beestjes slepen met hun pootjes over het asfalt. Het verkeer raast langs je en iedereen blijft stug zijn claxon ingedrukt houden, daarbij roepen ze naar je en lachen ze je uit om je veel te rode hoofd en veel te witte blote benen. Opeens mag je de grote weg naar Hanoi niet meer volgen, omdat je op de fiets bent. Je komt in een dorpje terecht waar het zo armmoedig en zo vies is. Het enige bekende is je lieve vriend die zijn hoofd koel houdt. Je begint je langzaam af te vragen waarom je hier in vredesnaam aan begonnen bent. De tranen steken in je keel. En het wordt allemaal erger, nog veel erger!

Dat meisje ben ik! Ik was behoorlijk in paniek. Zonder Arjan was ik echt doorgedraaid denk ik. Ik moet er wel bij zeggen dat we maar vier uur geslapen hadden, ik een vervelende vlucht had gehad en alleen een klein stukje vis gegeten had.
Het verkeer in Hanoi is gekkenwerk, maar zolang ik bleef fietsen was het goed. Ik was vooral bang dat er geen eten of hotel zou zijn. En dat als ik iets zou eten, ik er dood aan zou gaan, of erger nog, ik er heel ziek van zou worden! Ik was aan het hyperventileren en zat kinderliedjes te zingen om mijn ademhaling te controleren.
Arjan was geweldig. Hij liet mij met rust en vertelde dat alles goed zou komen, al wist hij nog niet hoe. Stak gewoon zijn arm uit en iedereen in die enorme stroom stopte gewoon!! Ik kon er zo achteraan fietsen.
Zodra we een hotel gezien hadden, zakte de paniek al weg. Ik zou 1000 euro voor een kamer betaald hebben. In werkelijkheid betalen we 7,50 euro voor deze luxe kamer! Het vriendelijke hotel-jongetje heeft heerlijk eten voor ons gehaald. We zijn de rest van de avond binnen gebleven, ik had voorlopig wel genoeg indrukken opgedaan!

Trouwen in Hanoi...? Van-zijn-lang-zal-ze-leven-niet!
Als het aan mij ligt gaan gewoon lekker toeristje spelen, in toeristische eettentjes tosti's eten, met de trein naar Sapa en dan snel naar het meer ontwikkelde zuiden van Vietnam om daar te gaan fietsen.


Ondanks al deze verhalen, hebben we het inmiddels enorm naar onze zin.
Tot zover de avonturen van Arjan en Susan op de fiets in Vietnam.
Wordt vervolgd!