Reizen overdacht

Wat gebeurt er veel!
Alles wat ik schrijf lijkt overbodig. We doen hier zoveel ervaringen op dat analyseren met elkaar en schrijven in een dagboek niet genoeg lijkt te zijn.
Ik heb behoefte aan ventilatie. Ik moet het kwijt! Het spookt de hele dag door mijn hoofd. Deze site zou daar bij kunnen helpen. Het zou een manier kunnen zijn om mijn ervaringen en gedachten met jullie te delen, of eerder, aan jullie te geven. Ik schrijf dus niet langer aan jullie hoe het gaat of wat we mee maken, maar meer voor mezelf wat ik ervaar. Het is fijn als jullie een luisterend oor zijn.

Wat belangrijk is om te beseffen is dat we hier zoveel zien, maar ook leren over onszelf. Alles wat we doen, voelen, horen en ruiken vormt ons. We worden gekneed. Daardoor weet ik zelf soms niet meer wat ik denk of voel.
Ik schrijf iets, maar het moment dat het op papier staat is het geschiedenis. Het lijkt onze waarheid te zijn (in ieder geval voor degene die het leest), maar voor mij is het alweer veranderd. Wat er staat klopt al niet meer. De ervaring was op dat moment waar, maar is allerminst onze waarheid. Het is niet meer dan een moment, een blik, een klein stukje van een proces.

Dit proces is verwarrend, maar ook heerlijk! Het is, volgens mij, de enige ware reden waarom we deze reis maken. Verrijking van onszelf, hoe egoistisch dit ook is.

Het heeft niets met vriendelijke Vietnamezen te maken, maar alles met hoe wij ons staande houden in iets onbekends. Waar ligt onze grens? Wat kunnenwe aan? Wat doet het met ons?
Ofwel: Wie ben ik?

Zware kost voor een vakantie, maar we nemen dan ook genoeg tijd voor reflectie. Arjan en ik zijn samen erg goed. Wat bijzonder om dit samen te kunnen delen!

Een tip van Roelof (wereldfietser en e-mail vriend) was: " Probeer het vreemde niet te veranderen, maar laat het jou veranderen."
Dit leek mij een logisch gegeven. Maar pas nu ik hier ben hebben zijn woorden betekenis gekregen.
Op de eerste dag van je cultuurshock heb je hier niet aan. Niets kan je voorbereiden op het vreemde. En het accepteren gaat ook niet zo snel, zeker niet tijdens momenten van paniek.

Arjan zei tegen mij: " Schat, we rijden een vreemde stad binnen in een vreemd land, het is logisch dat je van slag bent. Probeer je dat maar te realiseren!" Heel even kwamen zijn woorden binnen. Op de fiets bleef ik dit herhalen. Langzaam begon ik zijn woorden te voelen. Ik voelde wat hij bedoelde. Dat maakte al het verschil. Het vertalen van de woorden naar gevoel. Dit geeft ze betekenis. Net als de woorden van Roelof.

Kleine zekerheden zorgde ervoor dat ik mijn verstand niet compleet verloor. Ik hield me vast aan het bekende. Ik was nog niet klaar om veranderd te worden door het onbekende. Het ging te snel. Maar juist het verzet hier tegen riep paniek op. Een vervelende cirkel. Het enige dat ik er aan kon doen, was erop vertrouwen dat de paniek weg zou zakken zodra het onbekende bekender gaat worden.

Langzaam worden al die vreemde dingen vertaald in iets dat ook ik kan begrijpen. Mijn geest wil begrijpen! Langzaam herken ik dingen, zie ik ze anders en leer ik zelfs de weg (in bv Hanoi) kennen. Langzaam vervormd de wereld om me heen (BLEEP), althans zo lijkt het. Feitelijk ben ik degene die veranderd. Ik heb het vreemde ontcijferd, vertaald en aanvaard.
Het onbekende kan pas bestaan, waneer je het kent, al is het er altijd (BLEEP).
Nu kan ook ik weer bestaan. En van daaruit kan ik gaan ontdekken. Hopelijk in mijn eigen tempo. Tot het vreemde mij weer inhaald. Dan is het goed om te onthouden: "ALLES KOMT GOED! WE LEVEN!"

Eenmaal bekend, is Hanoi echt leuk vreemd! En wie is hier eigenlijk vreemd? Wij lagen vandaag heerlijk in een park en werden gefotografeerd door een Vietnamees!