Onze eerste dag overdacht

De fietsen liggen al op de grond voor de band als we door de duane zijn. Douane geen probleem, ze zien er alleen een beetje streng en communistisch uit zo met hun strakke groene pakjes en rode aanvoerdersbanden. Maar ze zijn erg enthousiast over onze fietsen, bekijken ze aan alle kanten, tillen ze op en willen uiteraard ook weten wat ze dan wel niet kosten. Ik vertel de waarheid maar misschien moet ik die wel minimaal halveren, misschien maakt het helemaal wel niets uit.
Even bijkomen op het vliegveld met een paar droge koeken en een colaatje. Vietnamese kinderen maken er meteen een zooitje van in de vertrekhal met hun snoep en papiertjes, schril contrast na Singapore daar kost zo’n geintje 500 Singapore Dollar, zo’n 250 euro. Naar het toilet nog even, oh ja, het is hier al onfris en gebruikt toiletpapier moet in het open mandje naast je, dat was ik even vergeten. Heb ik hier wel zin in? Ik geloof het (nog) niet. Onze fietsen zijn wel o.k, ik schijn tegenwoordig goed te weten hoe het moet. Met minimale voorbereidingstijd zijn ze op en top in orde. Tres Bien!
Buiten is het weer net iets te warm. Op het vliegveld terrein is het nog leuk, We zitten op de fiets! Daarbuiten wordt het al snel minder, het stinkt, rijstvelden of misschien gewoon gras daarin werkende vrouwtjes met grote hoeden. Even vind ik het leuk, maar tegen de achtegrond van reclameborden van 40 meter hoog en 10 bij 20 meter ziet het er al gauw wat triest uit. Ik zie stilstaand water en denk: muggen en ziekten. Overdreven? Misschien, ik moet er wel aan denken. We hebben een fietspad maar alles lijkt bedreigend, de claxonerende (vracht)auto’s + brommers. Maar ook de onschuldige tegenliggers op de fiets.
Na vijf km mogen we de grote weg niet meer volgen die gaat met een grote boog over een rivier waar ik de naam niet van weet, z’n water is bruin. We moeten afslaan, weg veiligheid, weg grote weg. Onderlangs waar huizen staan, een soort van voorsteden van de hoofdstad van Vietnam? Het stinkt, het is nog steeds warm. Afvalwater maakt blubber waardoor m’n fiets en m’n schoenen nat worden als ik niet uitkijk. Ik ben kwetsbaar, ik voel het! Er lopen kippen en een hond. We zijn ervoor gewaarschuwd, is het allemaal nodig of overdreven? Het hondje lijkt heel lief van dichtbij, hij is nog jong. De kippen zoeken waarschijnlijk alleen maar wat te eten. De mensen zijn voornamelijk met hun dagelijkse dingen bezig. Met bossen hout sjouwen, brommers repareren of eten koken. Sommigen schrikken wakker of zijn zo helder dat ze ons zien en enthousiast durven te reageren.
Het komt allemaal verkeerd aan, ik-wil-dit-niet! Ik heb hier geen zin in, cultuurschok. Serieus rekening mee te houden, niet onderschatten. Het hondje was echt lief. We fietsen onderlangs het wegdek over dezelfde rivier, naast ons de treinrails. Hanoi met z’n hoogbouw doemt al op in de verte. We stoppen voor het eerst even in alle rust hoog boven de rivier, hier is even niemand. Susan is nu wel erg rood in haar gezicht. Ik ga alleen maar harder fietsen als ik het niet naar m’n zin heb, Susan kan dit niet bijhouden. Het ziet er niet goed uit en we moeten nog vier weken!

Langzaam komen er meer wijken of voorsteden van Hanoi, mensen werken aan de weg in schijnbaar embarmelijke omstandigheden. Hebben alleen maar een hutje van zeil een en soms een bankje om op te eten. Ze hebben denk ik niks te verliezen en kunnen ons dus ook zomaar iets aandoen. Ze zijn onbekend, is al het onbekende altijd zo bedreigend? We hebben denk ik ook honger. Susan heeft weinig gegeten in het vliegtuig, ik heb altijd veel nodig. Kunnen en durven nu niets te eten, alles lijkt zo vies, we zien nergens een restaurant.
Doortrappen, we moeten naar de ambassade in ondertrouw want het is vrijdag, anders kunnen we maandag pas. Na de eerste grote kruising kan ik op m’n kaart gaan kijken, centrum kunnen we nu niet meer volgen dan komen we niet bij de ambassade.
Ik kan die stomme straatnamen niet vinden in de lonely planet, kleine kut kaarten! Die kut straatnamen lijken allemaal op elkaar! Bij elk gebouw met marmer en gouden letters probeer ik iets te bespeuren wat op de Nederlandse ambassade kan lijken, helaas. Susan volgt braaf. Sinds de grote brug, of eigenlijk al een heel eind daarvoor, houd ze zich taai. Ze heeft het moeilijk, ik laat haar maar een beetje met rust.
Doortrappen is meestal mijn devies dan kom je ergens, maar ik moet langzamer. Bijna niemand spreekt engels, een paar schoolmeisjes kunnen ons denk ik wel de weg wijzen. Ik vraag dan denk ik alweer naar het centrum zonder te beseffen of we al dan niet nog langs de ambassade willen. Even later moeten we toch echt weer even stoppen, We kopen wat oude droge cassewnoten en een vertrouwd colaatje om even wat krachten op te doen. We besluiten dat we nu toch wel gewoon naar het centrum moeten gaan. Het is ±16.00uur en hebben ongeveer 30 van de 40 km van die dag gefietst. Susan moet een hotel en rust hebben, ik inmiddels ook!
Het gaat niet goed, ik kom er maar niet goed achter waar we zijn en kan op niemand echt vertrouwen door de grote taalbarriere. Soms is er niemand die je wil helpen, ze willen niets met je te maken hebben. Dan weer vegen er ineens twee paar vieze vingers over m’n plattegrond, met nog meer bemoeials op komst, wegwezen! Ik zoek het zelf wel uit!
2 a 3 Km de verkeerde kant uit op een veel te brede drukke straat, op zich heb ik het wel naar m’n zin op m’n fiets tussen al die auto’s, bussen en fietsen. Niemand doet me wat, ik vind het eigenlijk best leuk. Maar de situatie baart me zorgen, we moeten naar het centrum naar een hotel. Hoe moeilijk kan dat zijn zou je zeggen? We moeten terug, keihard de andere kant weer op. Iemand bij een universiteit spreekt een beetje engels en lijkt me te begrijpen! Dan moeten we dus nog wel oversteken. Maar dat kan, je gaat gewoon naar de overkant en al het verkeer vloeit als een rivier om een steen om je heen.
Terug, naar het centrum, kunnen we even stoppen in een mini parkje met bankjes. Laat Susan maar even zitten. Is dit wel goed voor mij? Dat is in ieder geval nu duidelijk ondergeschikt. Ik weet niet waar ik het geduld vandaan haal om ook hier ook weer twee keer de weg te vragen aan mensen die me toch niet verstaan. Ik blijf rustig en beleefd maar had er net zo goed in een keer zoveel mogelijk kunnen vermoorden. Susan spreekt nu voor het eerst uit dat ze op instorten staat, wat moet ik hiermee? Geruststellen, kusjes geven en zeggen dat het goed komt. Ik weet nog niet hoe, maar het komt altijd goed.
Het zal nu binnen een half uur donker zijn. Sommige auto’s hebben hun lichten al aan. We gaan nu wel duidelijk richting het centrum maar de onophoudelijke stroom auto’s en brommers laten me geen ruimte om te denken en fatsoenlijk te coordineren en dat gaat ook niet met die klote kaart! Ik heb dit Susan wel beloofd, dus ik doe mijn best. Het verkeer wordt alleen maar drukker, ze zijn gek geworden, het houd niet op! Ze schieten zelfs massaal over de stoep en regelmatig komt er een tegen het verkeer in. Ze zijn gek geworden! Toch vind ik dit leuk, het kan mij niet gek genoeg zijn ik leef hiervan op. Een kick ofzo…
De situatie is niet goed, we zien tegelijkertijd een hotel aan de overkant van de straat, hoe komen we daar? In het midden staat ook nog een betonnen vangrail en we rijden al zoveel mogelijk aan de rechterkant. Even door nog, ik wil altijd meer hotels zien. Ik vraag het nog een keer, deze man kan alleen zeggen: “Don’t know hotel.” Een stukje verder moeten we echt oversteken en keren, terug naar het eerste hotel dat we zagen. Met een duidelijke armbeweging kan ik alles tegenhouden, dat werkt! Even niet “go with the flow”, jongens! Twee straten terug fietsen en we zijn er. Fietsen kunnen mee naar binnen en hij spreekt zowaar een beetje engels. Ik blijf zelfs nu nog bij de les en wil eerst de kamer nog even zien. Nog 50.000 Dong van de prijs af en hij is van ons, prachtige kamer met douche en airco!
En ik leef nog, ben er nog steeds. Vraag me nogmaals af of dit wel goed voor me is. Maar zeker ook nu nadat ik het opgeschreven heb ben ik er zeker van, I’m fine! Susan ook, als we op bed liggen kunnen we er zelfs al een beetje flauwtjes om lachen. Dit zakt wel weg, niet in een nacht maar wel langzaam maar zeker.
Het aardige mannetje haalt rijst met kip voor ons aan de overkant, weltrusten!

De omstandigheden waren achteraf (halverwege ook al wel) niet ideaal. Vermoeidheid van thuis, voorbereidingen en werk. Jetlag is er nog niet helemaal uit. De vluchten hakken erin bij Susan en ze kan dan dus ook niet goed eten. Ze heeft nog niet zoveel “het komt altijd goed”-ervaringen. Cultuurshock, temperatuurschok.
Tel daarbij op dat wij alles idealiseren. Wij zagen waarschijnlijk mooie geplavijde wegen met ons vriendelijk welkom knikkende en weg wijzende Vietnammers, die ons verstaan, voor ons. Met ook mooie, schone idyllische Vietnamese restaurantjes waar je omgerekend voor een euro een heerlijke oosterse maaltijd krijgt. En dat is maar goed ook! Anders zouden we misschien wel nooit meer van huis gaan.
Geweldig hoe wij dit soort dingen met elkaar kunnen oplossen. We kunnen niet alleen een trouwalbum voor Susans ouders samenstellen zonder elkaars hersens in te slaan. Maar zelfs onder voornoemde omstandigheden bij onszelf maar vooral ook bij elkaar blijven.

Dit is mijn beleving, mijn point of view van dat moment op die dag. Het veranderd, ik pas me aan, leer en beleef. Vraag me ernaar, het kan alweer anders zijn, genuanceerder. Of niet… :)